Κάθε 40 δευτερόλεπτα κάποιος άνθρωπος χάνει τη ζωή του αυτοκτονώντας.
Με αυτή την πληροφορία μάς καλεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) να δράσουμε όλοι μαζί με σκοπό την πρόληψη των αυτοκτονιών (40 δευτερόλεπτα δράσης, διαβάστε εδώ) καθώς η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας του 2019 έχει ως κύριο θέμα της την «Πρόληψη της Αυτοκτονίας».
Ήδη από το 1990, ο Π.Ο.Υ. προτρέπει να αναγνωριστεί η αυτοκτονία ως ζήτημα δημόσιας υγείας, μιας και είναι κάτι που δυνητικά αφορά τον καθένα μας, αναδεικνύοντας την ανάγκη ανάπτυξης και υλοποίησης εθνικών προγραμμάτων πρόληψης που θα είναι σε άμεση σύνδεση με τις πολιτικές της δημόσιας υγείας.
Στη χώρα μας, τα στοιχεία που διαθέτει τόσο η ΕΛΣΤΑΤ όσο και το Παρατηρητήριο Αυτοκτονιών του Κέντρου Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας «Κλίμακα» δείχνουν ότι ο αριθμός των αυτοκτονιών από το 2007 και μετά είναι σταθερά αυξανόμενος. Οι άνθρωποι του Παρατηρητηρίου αναφέρουν ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι που αυτοκτονούν ετησίως ξεπερνούν τους 600, ενώ ο αριθμός των μη θανατηφόρων αποπειρών αυτοκτονίας που δεν καταγράφεται υπολογίζεται ότι είναι σχεδόν 25 φορές μεγαλύτερος. Επισημαίνουν δε ότι το 95% των αυτοκτονιών θα μπορούσε να έχει προληφθεί.
Αρκούν τα 40 δευτερόλεπτα δράσης που προτείνει ο Π.Ο.Υ. για να αποφευχθεί μια αυτοκτονία;
Προσωπικά, κάθε φορά που συναντάω το θέμα της αυτοκτονίας, στο μυαλό μου έρχεται η ιστορία του Ντον Ρίτσι. Ο Ντον Ρίτσι λοιπόν, ήταν ένας Αυστραλός που ζούσε με τη σύζυγό του στην τοποθεσία με το όνομα «Το Χάσμα» στη Νέα Ουαλία του Σίδνεϊ. Ένας απότομος βράχος ορθώνεται πάνω από τη θάλασσα κι ενώ η θέα στο σημείο εκείνο είναι εντυπωσιακή, δεν είναι αυτή που το έχει κάνει.. διάσημο. Η αναγνωρισιμότητα δυστυχώς οφείλεται στην επιλογή του ως σημείου για να βάλει κάποιος τέλος στη ζωή του.
Ο Ντον Ρίτσι έσωσε τουλάχιστον 160 ζωές κάνοντας μια απλή ερώτηση:
«Γιατί δεν έρχεστε για ένα φλιτζάνι τσάι;»
Κάθε μέρα καθόταν μπροστά στο παράθυρο του σπιτιού του και κοιτούσε το βράχο. Όταν έβλεπε κάποιον να στέκεται εκεί για ώρα, τον πλησίαζε και ξεκινούσε τη συζήτηση μαζί του με την παραπάνω φράση και με ένα ζεστό και φιλικό χαμόγελο. Πολλοί τον ακολούθησαν στο σπίτι, αρκετοί όμως ήταν και εκείνοι που τελικά αποφάσισαν να πηδήξουν. Κάποιους κατάφερε να συγκρατήσει μέχρι να έρθουν τα διασωστικά συνεργεία και η αστυνομία, κάποιους άλλους παρακολούθησε να τους ανασύρουν νεκρούς. Έτσι πέρασε τα τελευταία 45 χρόνια της ζωής του και καθιερώθηκε στη συνείδηση της οικογένειας και της χώρας του ως «ο άγγελος του Χάσματος».
Για να απαντήσω λοιπόν στην παραπάνω ερώτηση.. 40 δευτερόλεπτα δράσης κάποιες φορές μπορεί όντως να είναι αρκετά για να αποφευχθεί μια αυτοκτονία. 40 δευτερόλεπτα δράσης είναι αρκετά για να ξεκινήσουμε από κάπου την προσπάθεια για πρόληψη των αυτοκτονιών.
Με τους γρήγορους ρυθμούς που επικρατούν πια στην κοινωνία μας, 40 δευτερόλεπτα αγνού ενδιαφέροντος για το διπλανό μας μπορεί να έχουν ευεργετικά αποτελέσματα. Αν ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί αρχίσουμε να παρατηρούμε τους συνανθρώπους μας και επιλέξουμε να τους προσφέρουμε ένα ζεστό χαμόγελο, άγγιγμα ή φλιτζάνι τσάι, αν αφιερώσουμε λίγο από το χρόνο μας για να ακούσουμε την ιστορία τους ή να μοιραστούμε τη σιωπή τους, μπορεί να γίνουμε η αφορμή να ξανασκεφτούν και να αναιρέσουν την απόφασή τους. Αν ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί διεκδικήσουμε την ανάπτυξη κατάλληλων προγραμμάτων πρόληψης αυτοκτονιών και την προσέγγιση της αυτοκτονίας ως ζήτημα υγείας και όχι ως ταμπού ή προσωπικό ζήτημα του αυτόχειρα και των οικείων του, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι αριθμοί που αναφέρθηκαν παραπάνω θα μειωθούν.
40 δευτερόλεπτα δράσης είναι αρκετά για να γίνει η αρχή.
